چند اما و اگر از جنس سیلیکون هیدروژل

-- اگر لنز بطری دار به بیمارتان می دهید، مصرف کننده لنز به علت گران بودن قیمت آن، قادر به دورانداختن آن نیست و چندین ماه متوالی از لنز فاسد استفاده خواهد کرد
-- اگر از لنزهای دارای بسته بندی پلاستیکی (بلیستر) به بیمارتان میدهید، به علت ارزانتر بودن قیمت خرید آن، امکان اینکه بتوانید بیمار را قانع کنید لنز را لااقل سه ماه یکبار دور بیندازد، بیشتر است
-- اگر سیلیکون هیدروژلهای جدید را به بیمارتان بدهید و بیمارتان را نتوانید مجاب کنید که آنرا هر ماه دور بیندازد، حداقل منفعتی که بیمارتان بدست می آورد این است که از لنزی استفاده می کند که طراحی آن مربوط به سالهای اخیر و حتی سال 2004 است و راحت تر روی چشم می نشیند و از طرف دیگر اکسيژنرسانی آن چندین و چند برابر لنزهای بطری دار است.
-- اگر نتوانید بیمار را مجاب کنید که هر ماه لنز را دور بیاندازد، بهداشت چشم و لنز بیمار در حد ایده آل نخواهد بود ولی لااقل کیفیت لنز از نظر طراحی و از نظر اکسیژنرسانی، ایده آل خواهد بود. اگر بیمار شما لنزهای سیلیکون هیدروژل جدید را مصرف کند و هر دو ماه یکبار آنها را دور بیاندازد، سالانه حدوداً شصت هزار تومان هزینه خواهد داشت (بسته به هزینه های مطب شما ممکن است این عدد فرق کند) و این عدد شصت هزار تومان در سال، عددی است کاملاً قابل تفهیم. بیمار لنزی را می گیرد که تنها چهار پنج ماه پیش به بازارهای اروپایی و آمریکایی ارائه شده، لنزی را مصرف میکند که قابلیت شش شبانه روز مصرف پیوسته دارد، لنزی را مصرف میکند که هرگز احتمال کمبود اکسیژن را ندارد، لنزی را مصرف میکند که بسیار راحت تر و آسوده تر است، نیازی به مصرف قرصهای رسوبگیر و نیاز به ماساژ دادن برای پاک کردن ندارد (البته اگر هر ماه آنرا دور بیاندازد)، نیازی به استفاده از سرم ندارد و در عوض کمی گرانتر از لنزهای قبلی بیمار است که طراحی آنها مربوط به بیست و پنج سال پیش است. ولی اگر از بین رفتن هزینه محلول، سرم، قرص، و مراقبتهای اضافه را نیز در نظر بگیریم، آنوقت می بینیم که این لنز حتی ارزانتر از لنزهای قدیمی است.