ساختار پاداش و تخصیص بودجه در آموزش عالی به جهتی گرایش دارد که به پژوهش بیش از حد بها می دهد سیاست های تشویق وارتقای دانشگاههای پژوهشی واقعی باعث شده که خط ومشی این دانشگاه ها به وسیله ی دانشگاه های دیگری که قادر به تامین امکانات واقعی پژوهشی نیستند مورد تقلید قرار گیرد تاکید بیش از حد بر پژوهش در ارتقای اعضای هیات علمی،بر نظام ارزش گذاری دانشگاها نیز تاثیر نهاده است چنان که این تلقی که "دانشگاه یا موسسه ای که بیشترین پژوهش در آن صورت می گیردبهترین است" همواره مقبول ودرست نیست
مجموعه ی این عوامل دو پیامد تاسف بار را موجب شده است :اولین پیامد این است که در موسسات نوعی تمایل ارضاء ناشدنی به تبدیل شدن به موسسه ی آموزش عالی پژوهشی بر انگیخته شده است . بعضی از اعضای هیات علمی با تاکید پژ وهش حتی الامکان امر تدریس را کم ارزش می شمارند ودر هر جایی که پیدا کنند به پژوهش می پردازند در نتیجه پژوهش ها و مقالات پژوهشی بی ارزش وبی معنای زیادی در نشریات به چاپ می رسند که کمترین توجهی به تعالی امرتدریس نداشته اند بسیاری از اعضای هیئت علمی نیز از همکاری با موسساتی که بر آموزش تا سطح کارشناسی اشتغال دارند احساس حقارت می کنند

پیامد دوم آن است که درموسساتی که پژوهش بخش مهمی از رسالت آن هست به سختی می توان میان پژوهش و دانش پژوهی تمایز قائل شد در چنین موسساتی هم اعضای هیئت علمی نباید تمام وقت خود را صرف پژوهش کنند و فقط تعداد انگشت شماری می توانند پژوهشگر تمام وقت محسوب شوند و برای کار کردن در زمینه های پژوهشی متعالی ارتقاء یابند بسیاری (شاید اغلب آنها )به دلایل مختلف ، در گیر شدن در تلاش های پژوهشی بزرگ را غیر ممکن خواهند یافت این افراد باید هم خود صرف دانش پژوهی مرتبط با تدریس کنند تا به عنوان فعالان در خدمت آموزش و تدریس به رسمیت شناخته شوند

بر گرفته از کتاب راهنمای تدریس در دانشگاهها اثر دبلیو.آر . میلر ترجمه دکتر ویدا میری
از انتشارات سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها " سمت" 1380