برقراري رابطه مناسب درماني با بيمار اهميتي محوري در كار يك پزشك دارد. اين رابطه زمينه ايي را فراهم مي كند كه اقدامات تشخيصي و درماني پزشك بر آن بنا مي شود. علم پزشكي در طول تاريخ به طور سنتي بيماري محور و پزشك محور بوده و بر يك رويكرد محدود زيست شناسانه تاكيد كرده است. امروزه توجه بيشتري به نقش بيمار در جريان درمان مي شود و پزشكي به سمت يك برخورد كل نگرايانه با مفهوم بيماري حركت كرده است. امروزه تربيت پزشكان و درمانگراني كه در درك و هدايت رابطه درماني به همان اندازه تجويز دارو مهارت داشته باشند چالش مهمي را فراروي برنامه هاي آموزشي دانشكده هاي پزشكي قرار داده است. بسياري بر اين باورند كه اموزش در حوزه هاي رواني- اجتماعي در دانشكده هاي پزشكي غيركافي بوده به طوريكه مهارتهاي ارتباطي دانشجويان رابطه ايي معكوس با توانايي عيني آنها در شناخت و تشخيص بيماري دارد
نقل از سايت Iran doctors