کمي درباره تاریخچه لنزهای طبي
ایده ساخت لنزهای طبي را متعلق به لئوناردو داوينچی می دانند. وی برای مطالعه روی جريانهای آب رودخانه ای، نيمکره ای شيشه ای را روی صورت خود می گذاشت و با استفاده از آن زير آب را بررسی می کرد. اين موضوع مربوط به سال 1508 ميلادی است و در واقع آغاز علم کنتاکتولوژی به شمار می آید. در آغاز قرن نوزدهم، همين ايده توسط توماس يانگ و سپس رنه دکارت بيیشتر تکامل پيدا کرد و نهايتاً در اواخر دهه هشتاد قرن نوزدهم برای اولين بار لنز به مفهوم واقعی آن يعنی برای تصحيح ديد بکار گرفته شد و بدين ترتيب نسل اول عدسيهای تماسی خلق شد. اينکار توسط Adolf Eugene Fick چشم پزشک آلمانی شاغل درشهر زوريخ (امروزه واقع در سوئيس)، در سال 1888انجام شد. اين عدسیها از جنس شيشه و بزرگ بودند و تمام قسمتهای جلويی اسکلرا را می پوشاندند. بهمين علت انها را لنزهای اسکلرال یا صلبيه ای می ناميدند. در سال 1910 پزشکی بنام ساميش سفارش ساخت يک نمونه از اين لنزها را به برادران Muller ميدهد. در اين مورد بخصوص، هدف پوشاندن چشم فردی بوده که در اثر سوختگی پلک فوقانی يک چشم را از دست داده بود. اگر چه استفاده از اين لنز دردناک بود، برای جلوگيری از نابينايی در اثر خشک شدن چشم، بيمار دکتر ساميش به مدت 21 سال (تا آخر عمر خود) از اين نوع لنزها استفاده کرد، هر چند که برای تحمل درد ناشی از اين وسيله، چاره ای جز استفاده ار کوکائين موضعی نبود. بدينترتیب نسل اول لنزها به طور عملی در سال 1910 به کار گرفته شدند. در قسمت بعدی پيدايش نسلهای ديگر عدسيهای تماسی مورد بحث خواهد بود.