نسل دوم لنزهای طبی
لنزهای مدل Muller و Saemisch همگی از جنس شيشه و بسیار شکننده بودند و در بسياری از موارد باعث خراشيدگی قرنيه و عفونتهای شديد چشم می شدند. در سال 1936 (1315 هجری ) با اختراع شدن نوعی پلاستيک بنام Polymethyl methacrylate (PMMA) امکان نوآوری ديگری فراهم شد: William Feinbloom لنز اسکلرالی ساخت که مرکز آن از جنس شيشه و قسمت محيطی آن (که روی اسکلرا قرار می گرفت) از جنس پلاستیک PMMA بود. طولی نکشيد که لنزهای اسکلرال تمام PMMA ساخته شد. بدينترتيب نسل دوم لنزهای طبی در سال 1936 و از جنس PMMA ساخته شدند. جالب اينجاست که تا آنزمان کسی فکر نمی کرد که اگر لنز را اندازه قرنيه بسازند، لنز روی چشم معلق خواهد ماند و برای همین هم تمام لنزها بصورت اسکلرال ساخته می شدند و اولين بار در سال 1948، Tuohy که شغلش تراش لنز بود، بطور تصادفی قسمت اسکلرال یک لنز را خراب کرد و به فکر افتاد که لنز خراب شده را آنقدر کوچک کند که روی قرنیه جا شود. لبه های لنز را نیز تراشيد و صيقل داد و با کمال تعجب متوجه شد که لنز قرنیه ای که ساخته بود، روی چشم معلق می ماند. اين يافته تحول بزرگی را ایجاد کرد و نسل دوم لنزها نه تنها از ماده جديد، بلکه با شکل و طراحی بهتر به بازار عرضه شدند. حدس بزنيد نسل سوم لنزها از چه ماده ای ساخته شدند و چرا؟